ลัทธิเริงรมณ์ (อังกฤษ: Decadent movement) คือขบวนการศิลปะ และ ขบวนการวรรณกรรมของปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ของยุโรปตะวันตกโดยเฉพาะในฝรั่งเศส
“Decadence” หรือ “ความเริงรมณ์” เป็นชื่อที่เดิมตั้งขึ้นในทางแดกดันโดยนักวิพากษ์ต่อนักเขียนหลายคนในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ผู้เทิดทูนความมีเล่ห์กลเหนือทัศนคติอันปราศจากมายาเกี่ยวกับธรรมชาติของกลุ่ม จินตนิยม ผู้อยู่ในกลุ่มนำคำดังกล่าวมาใช้ด้วยความยินดีและเรียกตนเองว่า “Decadents” โดยทั่วไปแล้วงานของผู้ดำเนินตามแนวลัทธิเริงรมณ์จะมีอิทธิพลมาจากนวนิยายกอธิค และ จากกวีนิพนธ์และนวนิยายที่เขียนโดยเอดการ์ อัลเลน โพและมีความสัมพันธ์กับลัทธิสัญลักษณ์นิยม และ/หรือ ลัทธิสุนทรียนิยม
ปรัชญาของความเริงรมณ์และความฟุ้งเฟ้อมีมาตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 18 โดยเฉพาะจากชาร์ลส์ เดอ เซคองดัต บารอนแห่งมงต์เตส์คิว และถือกันว่าเป็นคำเสียดสีหลังจากนักวิพากษ์D?sir? Nisardใช้ในการวิจารณ์วิกตอร์ อูโก และ ศิลปะจินตนิยมโดยทั่วไป ศิลปินจินตนิยมรุ่นต่อมาเช่นทีโอฟีล โกติเยร์ และ ชาร์ลส์ โบเดอแลร์ใช้คำนี้ด้วยความภูมิใจว่าเป็นการหันหลังให้กับสิ่งที่เรียกกันว่าเป็นความก้าวหน้าอันไม่น่าสนใจ ในคริสต์ทศวรรษ 1880 กลุ่มนักเขียนชาวฝรั่งเศสเรียกตนเองว่า “Decadents” นวนิยายคลาสสิกจากโยริส-คาร์ล อุยส์มองส์นักเขียนของกลุ่มนี้ ชื่อ “? rebours” ถือกันว่าเป็นนวนิยายดีเด่นของลัทธิเริงรมณ์เรื่องแรก แต่ผู้อื่นกล่าวว่างานของชาร์ลส์ โบเดอแลร์เป็นจุดเริ่มต้น ลัทธิเริงรมณ์ในปัจจุบันถือกันว่าเป็นลัทธิที่คาบระหว่างศิลปะจินตนิยม กับ สมัยใหม่นิยม
